از مهمترین مصائب نازپرورد غرب‌نشینی چون من در ایران وضعیتِ نامطلوبِ دنیای مجازی فارسی و سرعتِ اسف‌بارِ اینترنت است. امروزه‌روز در کشورهای توسعه‌یافته اینترنت از زیرساخت‌های اطلاع‌رسانی و لوازمِ رفاه محسوب می‌شود. شرکت‌های ریز و درشت که هیچ، حتی مغازه‌های کوچک و کافه‌های چند متری و انجمن‌های چندده‌نفری نیز وبسایت مستقلی برای خود دارند و «به‌روز» اطلاع‌رسانی می‌کنند. دائره‌المعارفِ جامعِ Wikipedia به لطفِ دسترسی همگانی با سرعتِ بالا به یکی از منابعِ باارزشِ دانش بدل گشته است. مقایسه‌ی کیفیت و کمیتِ بخش فارسی و انگلیسی همین وبسایت نشان از واقعیتِ تلخی دارد به نامِ باری-به-هر-جهت بودنِ اینترنت در میهنِ عزیزِ البته اسلامی.
مثلاً حزب مشارکت با آنهمه دبدبه و کبکبه هنوز فاقدِ سایتی آبرومند برای خود و اعضا و طرفدارانِ خود است. عنایت بفرمایید که ما درباره‌ی حزبی صحبت می‌کنیم که شعارش توجه به نسل جوان و نخبگان و سرمایه‌گذاری بر زیرساخت‌ها و آزادی گردش اطلاعات است. حقیر چندی پیش که به سایت mosharekat.com سر زدم آخرین خبر مربوط به آذرماه سالِ گذشته بود! (امروز که خواستم اطلاعات بیشتر کسب کنم Server Error in Application دریافت شد!) در سایت خبری نوروز هم –از طراحی آماتور و رقت‌بارِ آن که بگذریم- نه اطلاعاتی درباره‌ی حزب و مانیفست و عقاید آن یافت می‌شود و نه حتی آدرس دفتر حزب در تهران! بنده به عنوانِ کسی که به فرض می‌خواهد به عضویت این حزب «پیشرو» در آید تکلیف خود را نمی‌دانم. این حزب که چنین باشد، تکلیف موتلفه و آبادگران و غیره مشخص است.
اصلاً بحث را سیاسی نکنیم. اتلافِ عمرِ گرانمایه در پای کامپیوتر نیز بسی مایه‌ی ملال است. برای مخلص بازبینی ای-میل‌ها و پاسخ دادن به آنها روزانه بین بیست تا چهل دقیقه وقت می‌برد. همین قضیه در ایران بیش از دو ساعت به طول می‌انجامد، تازه اگر فایلِ حجیمی ذیلِ نامه بیتوته نکرده باشد! فرض بفرمایید تفاوتِ زمانِ استفاده از اینترنت با توجه به ضعفِ زیرساخت‌ها و کاستی قوانین نسبت به کشورهای پیشرفته –در حالتِ خیلی خوش‌بینانه- نیم‌ساعت در روز باشد. مطابقِ آمار حدودِ ده میلیون کاربر اینترنت در کشور موجود است. انرژی اضافیِ مصرفِ برق به جای خود، با یکی حسابِ سرانگشتی معلوم می‌شود که روزانه پنج میلیون ساعت به معنای واقعی کلمه «تلف» می‌شود. این در حالیست که نوابغِ مجلس هفتم با پشتیبانی سیاست‌‌گذارانِ لایقِ دولتِ خوش‌رایحه نه تنها گامی در جهتِ بالا بردنِ سرعتِ شبکه برنداشته‌اند که اینترنتِ پرسرعت را را نیز ممنوع کرده‌اند. بنازم به این شعور و معرفت!
البته یکی از دوستانِ نکته‌سنج به مسئله‌ی جالبی اشاره نمود. فرمود که در مملکتی که میزانِ ساعتِ کاری مفید کارمندان کمتر از یک ساعت است، خوب چند ساعت‌اش هم پای اینترنت تلف شود. چه باک!
