انگولک بزرگان

فرض بفرمایید شاعری بیکار روزی در حالیکه از شدت بیکاری مشغول وبگردی در سایتهای مستهجنی می‌باشد که از خوش‌اقبالی بیننده از زیر بختکِ غربالِ سایتهای بی‌ناموس‌الک‌کُن در رفته است، به ناگه جُک بی‌مزه‌ای دریافت ‌کند با این مضمون که:

” وقتی «یکی از اهالی قوم لوط!» (همشهری‌های حقیر) به قصد عمل حرام دنبالت کنه و تو یک کوچه بن بست گیر کنی، 3 راه بیشتر نداری     :

1.  آب بشی بری تو زمین    
2.       دود بشی بری تو هوا      
3.  دستت رو بزنی به دیوار و به خدا توکل کنی         “

شاعر ما که در بی‌مزگی نه تنها دست کمی از خالقِ بدقریحه‌ی جوک مزبور نداشته که کلی هم ادعای بی‌نمکی‌ش می‌شود، بعد از چندین سال دوری از میادینِ شعر و ادب، هوسِ طبع‌آزماییِ مذبوحانه‌ای برای به نظم کشیدن این قضیه می‌کند تا به قولِ شیخنا، «حداقل صنعت به یکبارگی فراموش‌اش نشود». خلاصه بعد از یک ربع زور زدن و آلوده کردن هوا و استعانت از بارگاه حق تعالی و مایه گذاشتن از سلولهای ناچیزِ مغز و محتویاتِ پربارِ شکم و تنگ آمدن قافیه، سرانجام جفنگی به هم می‌آید از این قرار:

متاسفانه شاعرنمای ما واقف است که تا کنون از طریق این قبیل خزعبل‌سرایی و مزخرفات‌پراکنی هیچ کسی در عالم مشهور نشده است. پس تصمیم می‌گیرد ‌حالا که طبعش شُل و روان گردیده و قریحه‌اش به‌یکباره فورانی شایان کرده، مقداری پا رو دمِ مبارکِ بزرگانِ عرصه‌ی ادب پارسی گذارد تا همچون بی‌هنری که با خراب کردن یک اثر هنری معروف می‌شود، طفلکی هم بعد از عمری کم‌لطفیِ خبری که از طرفِ رسانه‌های مزدورِ داخلی و خارجی در حق‌اش شده، مشهور گشته و سری تو سرها در بیاورد. چهار تا بیکارِ کج‌ذوق به وبلاگش اضافه گردد و دو تا دختر براش نامه‌ی فدایت گردم بفرستند و الخ.
پس دست به کار می‌شود و شروع می‌کند به دُرپراکنی. ابتدا برای دست‌گرمی، با حضرتِ مولانا و دیوان شمس تبریزی‌اش مختصر دست و پنجه‌ای نرم می‌کند که نتیجه این می‌شود:

    * * * 
بعد از خلقِ این اثرِ بی‌هنری، به سراغ حماسه‌سرای توانا، فردوسی کبیر می‌رود و اینکه اگر قرار بود این داستان توسط حکیم توس در شاهنامه گنجانده شود، چه شکلی از آب در می‌آمد. احتمالأ چیزی از این قبیل:

    * * *
نعوذ بالله! بدبختانه خسته نیز نمی‌شود. فکر شوم بعدی این است که اگر حضرت مولانا قصدِ آن داشت که این قضیه را به جای دیوان شمس، در مثنوی معنوی به نظم در بیاورد چگونه می‌شد. لبخندی شیطنت‌آمیز نیز بر لب‌اش می‌نشیند، چراکه می‌داند حضرت مولانا در قید و بندِ عدمِ استعمال الفاظ قبیحه نبوده و هرکجا لازم می‌دیده اِبایی از استفاده‌ی وافی از “لغات و اصولِ کافی” نداشته است. پس دستش بازتر و کار بی‌دردسرتر می‌شود:

    * * *
در آخرین مرحله هم ذکرِ خیری از شیخِ اجل می‌کند و اینکه چنین پندِ البته سودمندی به چه حیلتی می‌توانست در گلستان گنجانده شود. ضمن طلبِ بخشش از روحِ استادِ سخن، این نتیجه‌ی انگولک نهایی:

غلامباره‌ای مست را حکایت کنند که زمامِ شهوت از دست هِشته و عورت برافراشته، به تعقیب پسرکی مِسکین همت گماشته بود تا بدانجا که در خلوتی گرفتارش آورد. پس بدان زمان به قصدِ جمع آمدن قبا از تن گسیخت و در دامنش آویخت.
بیت:

فی ‌الجمله بی‌فوتِ وقت، دو پای طفل باز و فعلِ حرامِ خویش آغاز نمود. هم در آن حال پسرکِ بیچاره در غایتِ ناامیدی فریادِ استمداد برآورده و کمرِ همت به جنبش بسته تا مگر به تقلا ز بلا رهایی یابد. از قضا درویشی به ره می‌گذشت. او را بدید و بگفت: ” از چه رنج بیهوده بری و دردِ مضاعف خری که تکاپوی بیجا رغبتِ قُربتش بیفزاید و چه بسا مقعدت بدَرَد. چنانکه ظریفان گفته‌اند:

نه مجعزتی از کفت بر آید که دود گشته به افلاک برجّهی و نه افسونی که چون آب به خاک دَر روی. پس مصلحت آن باشد که ذکرِ جمیل حق بر زبان جاری داری و لب به تکریم گشایی و خویشتن تسلیمِ سرنوشت نمایی که اَلخِیرُ فی ما وَقَع !
بیت

  * * *

خدا از گناهان این متشاعر درگذرد. عزت زیاد!

* این مطلب را دو سال پیش برای قسمت اکاذیب سایت kossher.com نوشتم. آن سایت که مرحوم شد، خواستم مطلب به زباله‌دانی تاریخ نپیوندد!